Duke en Duchess, we
weten niets van hun verleden, maar het zal zeker geen rooskleurig verleden zijn
geweest. Vermoedelijk zijn het afgedankte jachthondjes… We weten wel dat ze op
een dag in één van de dodingstations van Huelva terecht zijn gekomen, waar een
stichting hun uiterste best doet om daar de honden te redden van de dood,
probeert te voorkomen dat ze ingeslapen worden. Die stichting is hun redding
geweest dat ze nog niet waren omgebracht in die hel. Op een dag kregen wij een
foto van het tweetal onder ogen: twee Podenco´s met letterlijk de doodsangst in
hun oogjes, en tot overmaat van ramp was het teefje zwanger. Wij konden ze daar
niet aan hun lot overlaten en besloten om een Spaanse stichting te vragen ze
daar weg te halen en in een goed (betaald) verblijf onder te laten brengen. We
gaven ze beiden de (nieuwe) namen: Duke en Duchess (in het dodingstation werden
ze Robin en Mariam genoemd), en al snel kon het tweetal aan hun nieuwe leven
gaan beginnen. Toen ze opgehaald werden bij het dodingsstation raakte Duchess zo
erg in paniek dat ze compleet van streek raakte. Ze gilde het uit, dacht
waarschijnlijk dat ze met slechte bedoelingen werd meegenomen, en was totaal
van de kaart. Beiden zijn meteen naar de dierenarts gebracht voor een check, en
het leek ons dat Duchess al behoorlijk ver zwanger was, en we hadden eigenlijk
gewild dat ze haar kindjes in alle veiligheid bij de opvang kon krijgen. Maar
helaas mocht het niet zo zijn: Duchess was er erg slecht aan toe, had erg zware
anemia en ook filaria (hartworm). Een bevalling zou haar leven kunnen kosten,
en dat risico konden we uiteraard niet nemen. Ze leek gelukkig nog niet zo ver
zwanger te zijn dan we dachten, en een dag later is ze geaborteerd en
gesteriliseerd. Zodra ze geen anemia meer heeft zal ze voor de hartworm
behandeld worden. Voor de overige testen was ze gelukkig overal negatief voor.
Duke heeft geen hartworm, bij hem kwam er een twijfelachtig resultaat voor
Leishmania uit, voor de rest was alles in orde. Beiden krijgen nog
uitgebreidere laboratoriumtesten.
En nu zijn ze inmiddels alweer een tijd bij de
opvang. Ze zijn nog erg onzeker en verlegen, maar hun staartjes kwispelen
steeds meer en meer, en ze durven stilletjes aan te gaan geloven dat er echt
niets meer te vrezen valt. Onlangs, nadat hun quarantaine periode voorbij was,
mochten ze rennen op het hele grote perceel wat ze bij hun verblijf als
speelveld hebben. Ze gingen helemaal los, renden en sprongen, helemaal blij en
vrij, genietend van het begin van het mooie leven wat ze wachten staat. De twee
zijn erg aan elkaar gehecht, en het zou prachtig zijn als ze voor altijd samen
zouden kunnen blijven.
Beide lieverds hopen dat ze naar een familie uit
kunnen gaan kijken die heel veel begrip en geduld voor ze heeft. En waar ze de
rest van hun leven alleen nog maar hoeven te genieten, en hun nachtmerrie van
het dodingsstation voor altijd achter zich kunnen laten.
Een opvanggezin zal ook al heel fijn zijn.