Update
27-12-2019:
Duke is een kleine middelmaar hond.
We
hadden eigenlijk verwacht dat Duke zich inmiddels meer veilig en vrij zou
voelen, maar helaas heeft zijn verleden erg diepe sporen achtergelaten en is
hij nog steeds behoorlijk getraumatiseerd. Zijn tuigje om doen om hem mee naar
de dierenarts te nemen is een hel voor Duke (en zo ook voor zijn opvang), hem
in een bench meenemen is een nog grotere hel. De grote roedel waar hij mee
samen leeft is eigenlijk niet goed voor Duke. Hij speelt wel met enkele van de
honden, maar van de meeste is hij bang, en hij verschuilt zich het liefst
achter Duchess. Als het etenstijd is durft Duke niet samen met de roedel te
eten, en krijgt daarom samen met Duchess in een aparte ruimte eten. Duke heeft
heel veel tijd en geduld nodig, en we zijn op zoek naar een familie die bereid
is hem dit te geven. Een rustige omgeving, zonder teveel prikkels, liefst samen
met 'zijn' Duchess.... Of waar in ieder geval een andere hond aanwezig is die
niet dominant is. Een hond waar Duke zich aan op kan trekken, die hem aan kan
tonen dat er niets te vrezen valt. De familie die voor Duke wil gaan moet
beseffen dat aan de riem lopen voorlopig nog niet van toepassing zal zijn, en
dat Duke daar stapje bij stapje aan zal moeten wennen. We begrijpen dat het
niet mee zal vallen om iemand voor Duke te vinden, want het is ook niet niks om
een getraumatiseerde hond opnieuw zijn vertrouwen terug te laten vinden. Maar
we zijn ervan overtuigd dat ergens dat gouden mandje voor hem staat, hopelijk
samen met Duchess... Duke is inmiddels gecastreerd. Een nieuwe leishmaniatest
heeft uitgewezen dat Duke hele lichte leishmania heeft. De waarde is zo laag
dat hij (momenteel) geen enkele medicatie nodig heeft.
Duke en
Duchess, we weten niets van hun verleden, maar het zal zeker geen rooskleurig
verleden zijn geweest. Vermoedelijk zijn het afgedankte jachthondjes… We weten
wel dat ze op een dag in één van de dodingstations van Huelva terecht zijn
gekomen, waar een stichting hun uiterste best doet om daar de honden te redden
van de dood, probeert te voorkomen dat ze ingeslapen worden. Die stichting is
hun redding geweest dat ze nog niet waren omgebracht in die hel. Op een dag
kregen wij een foto van het tweetal onder ogen: twee Podenco´s met letterlijk
de doodsangst in hun oogjes, en tot overmaat van ramp was het teefje zwanger.
Wij konden ze daar niet aan hun lot overlaten en besloten om een Spaanse
stichting te vragen ze daar weg te halen en in een goed (betaald) verblijf
onder te laten brengen. We gaven ze beiden de (nieuwe) namen: Duke en Duchess
(in het dodingstation werden ze Robin en Mariam genoemd), en al snel kon het
tweetal aan hun nieuwe leven gaan beginnen. Toen ze opgehaald werden bij het
dodingstation raakte Duchess zo erg in paniek dat ze compleet van streek
raakte. Ze gilde het uit, dacht waarschijnlijk dat ze met slechte bedoelingen
werd meegenomen, en was totaal van de kaart. Beiden zijn meteen naar de
dierenarts gebracht voor een check, en het leek ons dat Duchess al behoorlijk
ver zwanger was, en we hadden eigenlijk gewild dat ze haar kindjes in alle
veiligheid bij de opvang kon krijgen. Maar helaas mocht het niet zo zijn:
Duchess was er erg slecht aan toe, had erg zware anemia en ook filaria
(hartworm). Een bevalling zou haar leven kunnen kosten, en dat risico konden we
uiteraard niet nemen. Ze leek gelukkig nog niet zo ver zwanger te zijn dan we
dachten, en een dag later is ze geaborteerd en gesteriliseerd. Zodra ze geen
anemia meer heeft zal ze voor de hartworm behandeld worden. Voor de overige
testen was ze gelukkig overal negatief voor. Duke heeft geen hartworm, bij hem
kwam er een twijfelachtig resultaat voor Leishmania uit, voor de rest was alles
in orde. Beiden krijgen nog uitgebreidere laboratoriumtesten.
En nu zijn
ze inmiddels alweer een tijd bij de opvang. Ze zijn nog erg onzeker
en verlegen, maar hun staartjes kwispelen steeds meer en meer, en ze durven
stilletjes aan te gaan geloven dat er echt niets meer te vrezen valt. Onlangs,
nadat hun quarantaine periode voorbij was, mochten ze rennen op het hele grote
perceel wat ze bij hun verblijf als speelveld hebben. Ze gingen helemaal los,
renden en sprongen, helemaal blij en vrij, genietend van het begin van het
mooie leven wat ze wachten staat.
Beide lieverds hopen dat ze naar een familie uit kunnen
gaan kijken die heel veel begrip en geduld voor ze heeft. En waar ze de rest
van hun leven alleen nog maar hoeven te genieten, en hun nachtmerrie van het dodingsstation
voor altijd achter zich kunnen laten.
Een opvanggezin voor één van hen zal ook al heel fijn zijn.
|