Tina is geboren op 19 februari 2001 in Lliber (Alicante) in Spanje en groeide op bij Duitse mensen – totdat deze oud en ziek werden en zij in 2011 teruggingen naar Duitsland. Het Spaanse huis werd verkocht met Tina erbij…
Ook deze mensen vertrokken en Tina kwam op 5 december 2013 in het asiel APDA in Moraira terecht. Daar ging het niet goed met Tina, waarschijnlijk was zij nooit veel met andere honden in contact geweest. Daarom kwam zij met haar 13 jaren in februari 2014 via de Stichting vervroegd naar Nederland en werd liefdevol verzorgd bij een opvanggezin in Gorinchem.
Enige maanden later ging ik op zoek naar een hond en kwam op de site van de Stichting terecht … en daar was Tina, op de foto samen met een poes in de mand. Precies wat ik zocht, want wij hebben ook een poes in huis. Toch wat twijfel, was ze niet wat oud? Ik ging op bezoek in Gorinchem en was meteen verkocht – wat een lieve hond. Of ik mij wel realiseerde dat het misschien maar heel kort zou duren? Misschien maar een jaar? Op 21 juni 2014 kwam Tina bij ons in huis en gelukkig hebben wij ruim twee jaar van haar kunnen genieten. Ze heeft er een tijdje voor nodig gehad om te begrijpen dat ze weer een ‘vaste’ bazin had, een plek die haar thuis was, maar langzaamaan ontstond er een vertrouwde band.
Tina was een prachtige hond, een ‘grande dame’ met mooie lange slanke benen. Het was een lust om naar haar te kijken. Ook was ze bijzonder goed, misschien wel streng, opgevoed – het heeft wel een half jaar geduurd voordat ze zonder schroom iets lekkers uit je hand durfde te eten. Maar vooral haar zachtaardigheid was ontroerend, ze zou geen vlieg kwaad doen. Daarentegen was ze niet gesteld op soortgenoten, ze was bang voor ze en vaak blafte ze al uit de verte: “Kom bij mij niet in de buurt”. Toch had ze haar voorkeuren, met een enkele hond kon ze heerlijk spelen en dan kon je zien hoe snel en lenig ze vroeger geweest moet zijn.
Helaas was er behalve veel lief ook leed. Al gauw bleek dat Tina Leishmania had. Haar maag kwam in opstand tegen de medicijnen en dus waren er ook maagbeschermers nodig. In juni van dit jaar begon Tina te kwakkelen, haar rechterachterbeen begon dienst te weigeren en ze reageerde niet goed op de medicatie die ze daar in eerste instantie voor kreeg. Toen ze een weekeinde heel ziek was en ik dacht dat het einde daar was, kreeg ze van de diensdoende dierenarts injecties waar ze helemaal van opknapte. Wel met de boodschap dat ik er rekening mee moest houden dat dit een tijdelijke opleving zou zijn. Met de nodige medicatie heeft ze het nog een tijdje heel goed volgehouden, we hebben nog een fijne zomer met elkaar gehad, steeds kleine wandelingen en op zonninge dagen lekker buiten slapen, dat vond ze heerlijk. Op 28 september 2016 kreeg Tina ’s morgens een attack en ’s middags is ze ingeslapen met hulp van de dierenarts. Ze heeft een mooi plekje op de dierenbegraafplaats in Zevenhoven gekregen.
Het waren twee goede en mooie jaren met Tina – een hond die op haar eigen wat afstandelijke manier veel liefde gaf en daarin haar dankbaarheid toonde. Graag had ik in haar hoofd willen kijken, met haar willen ‘praten’ om te weten hoe zij vroeger, die eerste twaalf jaren geleefd heeft ….
Ik mis mijn ‘grande dame’ heel erg. Geen extra eitje meer op zondagmorgen.
Geen aansporingen meer: “Kom op, Tina, uit de mand, we gaan wandelen!”
Ansje Weima
