Afscheid van Tummy
Tot mijn grote verdriet stel ik jullie in kennis van het overlijden van Tummy. Zij is (ruim) zestien jaar oud geworden!
Veertien jaar geleden kwam zij in mijn leven, wat een schoonheid was het! Ze was bang voor harde geluiden, gillende kinderen en alles wat naar haar mening te veel herrie maakte, maar wandelen was haar lust en haar leven. Lekker snuffelen in het bos en spelen met de andere hondjes, al moest ze van die hele kleintjes niet veel hebben. In 2010 werd er leishmania bij haar geconstateerd, maar met de juiste medicatie kon dat gelukkig goed behandeld worden. Wel bleef Tummy haar hele leventje gevoelig voor ontstekingen en daarvoor hebben we menigmaal bij de dierenarts gezeten. Ze liet het altijd met het grootst mogelijk geduld over zich heen komen, vol vertrouwen dat het vrouwtje het goed voor haar zou regelen. Dag en nacht waren we samen, een onafscheidelijk duo. Op mijn werk riep ik altijd ‘Tummy-time!’ en dan wisten mijn collega’s dat het tijd was om naar huis te gaan en met Tummy te wandelen. In de weekenden en vakanties gingen we er altijd samen op uit, een tocht van 15-20 kilometer door polders van Nederland, de bossen in de Ardennen of de bergen van Frankrijk. Altijd liep ze dan voor mij uit maar hield mij goed in de gaten en verloor me eigenlijk nooit uit het oog. Behalve die keer dat ze op het Tiendpad tussen Haastrecht en Oudewater een haas in de smiezen kreeg. Hoppa, daar ging mevrouw! Ik zag haar kleiner en kleiner worden tot ze nog maar een klein zwart stipje was. Ik dacht even dat ze er vandoor was, maar niets was minder waar. Het stipje werd weer groter en groter en daar kwam ze, ze liep in één rechte streep weer op mij af en kwam met flapperende oren en de meest gelukzalige blik in haar trouwe hondenogen weer bij mij terug. Ik zag haar denken: ‘ik weet het vrouwtje, dat ik dit niet mag maar het was zooooo leuk om achter die haas aan te rennen!’.
De Corona-tijd was een zegen voor Tummy. Ik moest thuiswerken en op haar oude dag had Tummy opeens de hele dag het vrouwtje bij zich, leuker kon het niet worden! En ik had prettig gezelschap en een hele goede reden om met grote regelmaat een wandelingetje met haar te maken. Want het laatste jaar werden de wandelingen korter en korter. Tummy had het benauwd en sliep steeds vaker en langer, haar achterpootjes waren versleten door de artrose en ze zakte er steeds vaker door heen. Spelen deed ze allang niet meer, maar even rustig snuffelen aan een ander hondje nog wel. Haar geest wilde nog wel, maar haar lichaam was op. Omdat ik geen lijdensweg voor mijn lieverd wilde, heb ik in overleg met de dierenarts besloten om Tummy voor die tijd in te laten slapen.
Gisteren was het zover, de dag die je wist dat zou komen. Ze is thuis in alle rust en vol vertrouwen vredig op haar eigen plekje en op haar eigen kussen ingeslapen. Zij en ik hadden ons geen beter einde van haar leven kunnen wensen. Ik ga mijn maatje verschrikkelijk missen, maar ik koester de vele mooie momenten die wij de afgelopen veertien jaar met elkaar hebben mogen beleven.
Tummy, rust in vrede.
Petra
