Blanco

Maart 2013 kwam je naar Nederland. Wat was je bang.

Mei 2013 kwam je bij ons wonen als opvang hond. We hoopte dat je snel een lief baasje zou vinden.

Je kreeg heel snel veel vertrouwen in het vrouwtje, de rest was wel allemaal nog heel erg eng en dan vooral mensen. Je liep altijd heel erg netjes mee aan de riem, een voorbeeldige hond. Alleen katten dat was niet je favoriet, je veranderde totaal, je wilde alleen maar achter de kat aan. Mensen in de buurt leerde je ook langzaam kennen en konden je soms aaien. Al snel hadden we bedacht dat je mocht blijven. Zo’n lieve hond doe je toch niet meer weg. Bij ons ging het super, je was een grootte slijmerd.

Rennen was 1 van de dingen die je heel graag deed. Spelen met de andere dogs lekker achter elkaar aan rennen.
Op een avond kreeg je je eerste epilepsie aanval, wat een akelige ervaring was dat. Je was ook flink van slag. Juli 2014 gingen we verhuizen naar een huis met een grote tuin. Wat een droom. Nu kon je elke dag rennen en dat vond je ook super. Het ging allemaal heel erg goed. Het kon bijna niet beter. Met de pillen voor de epilepsie hadden we het best goed onder controle. Er was ook een hart ruis geconstateerd eind 2016.

2017. De aanvallen kwamen ongeveer om de 2 maanden. In juli mocht je mee op vakantie, dit liep helaas niet zoals we gehoopt hadden. De 3de dag kreeg je een clusteraanval, daar naar de dierenarts. Je kon niet meer op je benen staan. Echt heel erg eng. De dierenarts in Oostenrijk hoorde ook dat er iets mis was met je hartje. Dus vlug terug naar huis. Je herstelde redelijk snel. De epilepsie kwam sneller achter elkaar ongeveer om de 4 – 5 weken en dan 2 tot 3 aanvallen achter elkaar.

Op kerstavond ging het goed mis. Je kreeg weer verschillende aanvallen. Je hart moest heel hard werken en kreeg het vocht niet goed weg. Je begon flink te hoesten. Na kerst gelijk naar de dierenarts voor bloedonderzoek voor hart en epilepsie. Na enkele dagen de uitslag, je kreeg voldoende medicijnen om zo min mogelijk epilepsie te krijgen. Maar je hart was niet goed, er is flink wat mis.

Dus een echo maken. Eerste week januari 2018. Uitslag echo was niet goed. Je hebt een hartspierziekte. Je hartspier lubbert steeds meer uit. Het pompte bijna niet meer. Toch wil je alles nog zo graag, meelopen, rennen. Je mag het helaas niet meer, je moet dan gelijk hoesten. Met de juiste medicijnen gaat het redelijk. 4 Februari `s morgens je krijgt een aanval tijdens het uitlaten. Je krijgt om de anderhalf uur een aanval. Na 3 aanvallen extra pilletjes gegeven om rustiger te worden. Het werkt niet goed genoeg. Je krijgt op heel de dag 8 vallen, je hebt ook diarree. Wat een dag. 5 Februari `s morgens, ik zie dat hij `s nachts 1 of 2 aanvallen heeft gehad, binnen geplast en gepoept. Klein stukje uitgelaten, lekker gegeten. Na 1 uur krijg je in je mandje weer een aanval. Je kan bijna niet meer op je benen staan, je bent helemaal op. Jongen zo kan het niet langer.

We maken een moeilijke beslissing.
Grote vriend nu kan je lekker rennen, hoef je nooit meer bang te zijn.
Rust zacht lieve Blanco.