PITOUT-tje
20 Augustus 2005 kwam kleine Pitoutje(vrij- vertaald uit het Spaans betekent dit “Smurfje”) samen met zijn broertje Hannes in Nederland aan. 2 Pupjes die samen met mamma gevonden waren op straat in Sevilla/zuid
Spanje. Hoe goed herinner ik me nog dat ik haast 12 jaar geleden zijn fotootje zag op de website van Dierenhulp Zonder Grenzen..een klein zwart mormeltje, balancerende op een hand met grote schrikoogjes.
Wel honderden hondjes waren voorbij gekomen in mijn zoektocht – maar met deze was er gelijk “die Klik”…dus laat maar komen! Joyce van den Berg – jullie medewerkster -bracht hem bij mij langs omdat zij zelf Hannes (zijn broertje) nam.
Geen moment heb ik spijt gehad van de beslissing om dit lieve beestje naar Nederland te doen komen ook al volgenden er een 3 tal heel zware jaren doordat hij een afwijking aan zijn knietje had en 5 zware
operaties moest ondergaan met langdurige benchrust. Maar hij heeft het gered en eventjes voor alle duidelijkheid – dit heeft niets te maken met het feit dat het een hondje is dat uit het buitenland komt – want deze aandoening kan bij elke hond voorkomen (Patella Luxatie)
Mooie jaren zijn gevolgd ook al is het pootje altijd op 85% blijven functioneren en mocht hij nooit echt aan de marathon meedoen! Ik ben geboren met honden, opgegroeid met honden en nog nooit van mijn leven zonder hond geweest, maar heb nog niet eerder een hondje meegemaakt als Pitou dat zo feilloos alles aanvoelde en waar ik af en
toe een min of meer telepatisch contact mee had. We hebben veel saampjes meegemaakt, verdriet gedeeld, vreugde gekend en bovenal het “maatjes” gevoel mogen ervaren. Verwend tot op het bot; sliep in bed, op de bank, mocht mee- eten en in al die jaren is hij nooit een dag van me gescheiden geweest…
Hoe groot was de schrik dan ook toen hij op 3 januari 2017 een oogontsteking kreeg en na onderzoeken bleek dat hij Lymfklierkanker had.. Met hulp van mijn lieve dierenarts hebben we nog 4 maanden uitstel kunnen krijgen. Zware tijden met veel medicatie maar er zaten nog zoveel goede dagen tussen dat het lichtpuntjes bleef geven tot een week of 3 geleden en Pitoutje toch zwakker en zieker begon te worden maar het nog steeds niet op wilde geven.
Uiteindelijk zei mijn dierenarts vorige week; “Pitoutje zit nu echt in een schemergebied”……
De zwelling van de lymfklieren in de nek waren niet meer terug te dringen met de Prednison en gingen drukken op de luchtpijp….
Zaterdag 29 april 2017 is de dierenarts thuis gekomen en heb ik mijn lieve Spaanse vriendje in alle rust in kunnen laten slapen, op zijn eigen bank in zijn eigen plaidje – op precies de zelfde plek waar hij ook ooit eens haast 12 jaar geleden was neergezet toen hij voor het eerst bij me kwam….
Het verdriet is groot, evenals het gemis en ik troost me met de wetenschap dat ik morgen zijn as op mag gaan halen en hem voorgoed weer thuis zal hebben. Precies zoals ik ooit eens heb afgesproken toen ik hem voor het eerst in mijn handen mocht houden: Wij zullen nooit gescheiden worden!
Dankjewel lieve Joyce dat je dit wondertje ooit eens bij me hebt gebracht en ik hoop dat je nog heel wat jaartjes van zijn broertje Hannes mag genieten en het troost me een heel klein beetje dat ik weet dat er ergens nog een klein stukje van Pitou rond loopt.
Rust zacht lieve Pitout-tje XX
